Ik woon en werk in de stad en daar maak ik (los van de lange wandeling buiten de stad) dagelijks korte uitlaatrondjes. We lopen dan even naar een klein veldje of plantsoentje midden in de bebouwde kom. Sheriff loopt altijd in haar tuigje, verbonden aan een 4,5m lijn die ik gelukkig soepel kan opbossen of laten vieren. Onderweg laat ik haar lekker snuffelen en we houden rekening met elkaars tempo. Zo nu en dan komen er onaangelijnde honden op ons af om contact te maken. Sheriff reageert ongemakkelijk, maar ze probeert de spanning meestal te ontladen via spelbogen en druk om de hond heen springen. Ik laat de lijn dan vieren en probeer haar zo veel mogelijk ruimte te geven, maar dat is soms best een uitdaging.

“Kan ze niet los?”, hoor ik dan, terwijl de eigenaar van de onaangelijnde hond een praatje met mij komt maken. “Nee, hier niet.”, antwoord ik. Vervolgens krijg ik meestal vragen als: “O, luistert ze niet? Rent ze dan weg ofzo?”. Af en toe ga ik daar op in en dan leg ik uit: “Nou, er lopen hier allemaal autowegen om ons heen en het is hier niet omheind. Over het algemeen reageert ze heel goed, maar ik kan nooit 100% garanderen dat ze op het gras blijft, zeker niet wanneer ze ook in interactie is met andere honden. Ze zou ook van iets kunnen schrikken of er gebeurt iets anders waardoor ze plotseling het gevoel heeft dat ze moet uitwijken… Het blijft een dier en die houdt niet altijd rekening met het verkeer op de weg”.
Meestal krijg ik dan een scheve blik in de trend van ‘pff, jij hebt dus geen controle over jouw hond’ en komt er nog een opmerking achterna: “Nou, mijn hond weet dat hij nooit zomaar van de stoep af mag, dat is een kwestie van trainen.”. Ik knik dan altijd vriendelijk en antwoord: “Ik geloof het graag, maar ik houd mijn hond hier liever aangelijnd”.

Control freaks?
Waar komt toch die obsessie vandaan dat honden altijd los moeten kunnen lopen, zelfs midden in een drukke stad? Wat hebben deze mensen tegen het aanlijnen van honden? Is dat projectie, omdat ze zelf zo graag de illusie van 100% vrijheid willen uitdragen? Of zijn het juist control freaks met betrekking tot hun honden?

Wat mij vaak opvalt, is dat honden die loslopen in de drukke stad, achter hun mensen aan, vaak in een verlaagde/angstige (sommigen noemen dit ‘onderdanige’) houding op hun mensen reageren. Wanneer hun mens naar ze toedraait of contact met ze maakt, gaan de oren naar achteren, de houding verlaagt en/of de staart duikt naar beneden en knijpt soms zelfs tussen de benen. Inmiddels weet ik waar deze angstige en onzekere reacties vandaan kunnen komen.
Zo zag ik in de stad eens een meisje lopen, vergezeld door een kruising herderpup. De pup liep los, midden in de drukke stad tussen de drukke wegen. De pup achtervolgde het meisje hijgend en sluipend (stress signalen). Verderop schoot hij toen plots een klein stukje de weg op, omdat hij kort interactie had met een tegemoetkomende aangelijnde hond. De reactie van het meisje was direct een woedende schreeuw. Ze greep haar pup in zijn nekvel en drukte hem tegen de stoepgrond…”UH! NEE!”. De hond dook in elkaar. Toen dacht ik: “Oei, doen die mensen dat zo?”. Na zo’n nare ervaring zou ik waarschijnlijk ook niet meer ongeremd van de stoep af durven te stappen.
Is dit hoe al die mensen hun honden aanleren om los te lopen in de stad? Flink corrigeren wanneer de hond jouw zelf bedachte grenzen overschrijdt? Totdat je een hond hebt die jouw keurig volgzaam, maar wel in volle angst, constant in de gaten houdt? Ik hoop het niet. Ik hoop dat wat ik op straat zie gebeuren uitzonderingen zijn, maar ik vrees het ergste..

Het kan natuurlijk ook helemaal anders. Je kunt een hond ook op een plezierige en vriendelijke manier leren om ook in de stad constant los te lopen, bij jou in de buurt te blijven en te wachten met bepaalde handelingen totdat jij een signaal geeft. Dat vergt ongelofelijk veel training, geduld en met name in de stad zul je alle aanwezige vormen van afleiding (van skateboards, tot rennende, schreeuwende mensen en kinderen..en dan nog al het verkeer..) rustig moeten opbouwen.
Toch zou ik dit met mijn eigen hond alsnog nooit 100% vertrouwen. Ook al had ik een Border Collie uit een geweldige werklijn die keurig aan mij vastgeplakt zou blijven lopen; ik zou altijd achter in mijn hoofd blijven vrezen voor de onvoorspelbaarheid van de stad. Ik zou mezelf altijd blijven afvragen of ik wel echt ALLES had afgedekt in onze training. Het risico zou mij opvreten. Waarom zou ik dat mezelf aandoen?

Lukt het jou wel, dan lees ik graag in je reactie hieronder hoe dat trainingsproces verlopen is. Ook lees ik graag waarom je de hond altijd los wilt hebben lopen. Het fascineert mij, want ik vind het tot nu toe heel moeilijk om die drang van mensen te begrijpen.

Doe mij maar aanlijnen
Wanneer ik op pad ga met mijn hond, schat ik situaties in en probeer ik in mijn hoofd razendsnel een risico analyse te maken. Ben ik in een losloopgebied en kom ik een aangelijnde hond tegen? Dan roep ik mijn hond even bij me. Zie ik een ruiter op een paard of een fietser aankomen? Ik roep mijn hond even bij me. (hondenetiquette)
Ga ik naar een plek waar ik non stop dit soort zaken tegenkom en/of waar veel verkeer is en/of is er geen barrière tussen mijn hond en een autoweg? Dan lijn ik mijn hond aan. In de stad zal ik mijn hond dus altijd aangelijnd houden.
Ik zie de lijn niet als een negatief, dwingend stuurmiddel, maar als een vorm van extra veiligheid. Een soort veiligheidsgordel die alleen strak komt te staan in geval van nood. Ik ben heel erg blij dat dit kan en dat er tegenwoordig ook hele comfortabele hondentuigen zijn waardoor de hond optimaal kan genieten van vrije bewegingsruimte, zonder risico’s. Doe mij dus maar gewoon aanlijnen.